Bron: Recension Broken Ego - Avenue to Wonderland 2018
Het ego mag dan op de een of andere manier gebroken zijn, maar het is nog steeds die man genaamd Chris Ego die het meeste werk voor dit album doet: hij bespeelt de instrumenten, verzorgt de zang en doet eigenlijk alles. De anderen zijn waarschijnlijk live-muzikanten die maar weinig hebben bijgedragen aan de opname van dit album. Dit is het debuutalbum van deze band – ze brachten in 2011 een EP uit, maar daarna bleef het stil. Volgens hen is de muziekstijl sindsdien ook wat veranderd. Nu presenteren ze 44 minuten muziek, verdeeld over twaalf tracks, waarvan één een kort instrumentaal nummer is, en waarop we ook een gastoptreden van een Depeche Mode-lid terugvinden.
Volgens het persmateriaal gaat het om electro pop/rock, en dat is eigenlijk geen slechte omschrijving van wat je te horen krijgt. Een andere manier om het te beschrijven is catchy disco-rock – muziek die je zin geeft om te dansen, als je daar tenminste van houdt. De elektronische klanken voeren de boventoon en klinken behoorlijk goed. De zang is ook prima, soms wat vervormd. De variatie tussen de nummers is in orde: af en toe wat schizofreen, maar over het geheel genomen coherent. Bovendien is het kort en bondig, wat altijd positief is. Toch weet het me niet echt mee te nemen naar een soort wonderland.
Het album brengt geen baanbrekende vernieuwing, maar voelt wel relatief fris, wat ik als iets positiefs beschouw. De algemene sfeer van het album is positief en energiek – het straalt een goed humeur uit. Het is een album dat het luisterplezier verhoogt en over het algemeen aangenaam is, ook al springt het er niet echt uit. Er staan echter wel een paar uitschieters op, zoals Electric Girl, dat er echt bovenuit steekt. Zonder de instrumentale voorlaatste track (die gewoon niet goed werkt) en enkele zwakkere nummers, had dit een uitstekend album kunnen zijn – nu vind ik het gewoon een goed album. Broken Ego neemt me niet helemaal mee naar wonderland, ondanks de poging om me te overtuigen dat alles perfect is – ik geloof hem niet helemaal.
Toch denk ik dat we dit album als tamelijk goed mogen beschouwen. Het bevat een paar overtuigende nummers en ik waardeer de positieve sfeer die het uitstraalt. Het is een verademing tussen al die grijze, serieuze metalbands met hun lange haren en sombere gezichten – we hebben meer bands nodig die lichtheid en positieve energie brengen. Deze jongens doen hun best, en ik denk niet dat iemand echt negatief kan zijn over een album als dit. Het brengt mij in elk geval in een beter humeur, en dat alleen al is een goede reden om het wat nader te beluisteren.
